1.00; prolog

15 maj

Zrzucając z nagich ramion oliwkowy bomber z trudem powstrzymuję łzy. Spoglądam na kurzące się pierwsze szpilki i przypominam sobie nienawiść w prawie wszystkich oczach moich koleżanek, podających się za przyjaciółki. Tylko jedna dziewczyna w okularach, chorująca na cukrzycę spogląda na mnie z uśmiechem i widzę w jej zachowaniu coś, co podpowiada mi, że powinnam walczyć do samego końca. Co jest złego w tym, że chcę zatańczyć poloneza z jedynym, posiadającym dobrą opinię chłopakiem? Nie interesuje mnie, że będę musiała nauczyć się chodzić w nowych butach, ponieważ dzieli nas dwadzieścia dziewięć centymetrów wzrostu. Zależy mi na tym bardziej niż na ocenie celującej z edukacji dla bezpieczeństwa albo przesyłce od kuriera. Muszę przyznać, że od kilku dni jestem w kropce, ale tak się właśnie dzieje, kiedy zauroczy się człowiek maksymalnie i jeszcze okłamuje przy tym cały świat. Wszystko zaczęło się we wrześniu i zakończy się w czerwcu, kiedy to większość osób z klasy będzie płakała, a ja zachowam do końca kamienną twarz i lodowate serce. Opierając się o brązowy parapet, czuję podmuch zimnego wiatru i widzę porozrzucane na zeszycie od polskiego podarte, dziewięć skrawków kartki w kratkę, zapewne nie wyrwanej z brudnopisu. Słyszę tylko swoje imię, a przed szóstą godziną lekcyjną dowiaduję się, że moje marzenie może się w sumie zastrzelić albo iść się kochać, ale do samego końca zaczynam wierzyć, że w pary dobierze nas wychowawczyni.

  

Kiedy ustawiałam odliczanie do zakończenia gimnazjum na samym początku pojawiła się trzycyfrowa liczba, z majowym poniedziałkiem wyświetla się jedynie czterdzieści dni, a moje serce zaczyna uderzać z podwójną prędkością. Zaczynam się zastanawiać czy przypadkiem moje zauroczenie nie było najgorszym błędem i pomyłką mojego krótkiego życia? Pojawiają się myśli, że w sumie zatańczy z Tobą imienniczka żony Piotra Nowakowskiego, ale zaczynam się gubić, kiedy jednocześnie słyszę o tym, iż ona nie widzi w Tobie kandydata, ale zamierza kupić siedemnastocentymetrowe szpilki. W nocy przy szczelnie zasłoniętych oknach, przeczesując dłonią mokre, krótkie włosy zaczynam żałować. Chodzimy do jednej klasy od ośmiu lat i nagle w ostatniej chwili zaczynamy zmieniać naszą przyjaźń na coś więcej. Czy to jest dobry krok? Gdyby nie to, że dziewczyna Twojego kumpla zdradziła mi Waszą rozmowę o mnie pewnie myślałabym, że tylko ja obdarzyłam Cię nieznanym dotąd uczuciem. Myślałam, że od września mylę także Twoje spojrzenie, jednak w pierwszy dzień wiosny zostałam przekonana, że wszystko odczytuję w poprawny sposób. Co jednak mi po tym, kiedy żadne z nas nie powie sobie tego wprost albo nie napisze nawet wiadomości. Czasem wystarczy dotknąć kilku liter i wysłać to o czym myślę. Nie potrafię się jednak przełamać, bo jestem zbyt nieśmiała i bałabym się, że kiedyś Twój telefon znajdzie się w nieodpowiednim posiadaniu. Całe moje wyobrażenie psuje jedno pytanie. Co jeśli ona tylko w perfidny sposób ze mnie zażartowała? Wtulając się w poduszkę zasypiam, bo według wyliczeń alarmu do pobudki zostało siedem godzin i osiemnaście minut.

"Czasem lubi się kogoś za mocno i to się nazywa miłość"

~Kubuś Puchatek