1.01

17 maj

Promienie słoneczne ogrzewają mały plac przed budynkiem szkoły i gdyby nie pojedyncze drzewa każdy musiałby walczyć z pierwszym upalnym dniem. Na Twoich plecach została przewieszona pomarańczowa bluza i stoisz przede mną oddalony o kilkanaście centymetrów. Każdy z dwudziestu trzech osób cieszy się na swój sposób z tego, że nie musi siedzieć w dusznych klasach, słuchając znudzonych głosów nauczycieli, którzy odliczają dni do wakacji. Liczymy na to, że sprzątanie kamieni i wyrywanie chwastów zostanie zaliczone do prac społecznych i dostaniemy po plusie do swojego zachowania, podwyższając swoją ocenę. Dźwięk dzwonka powoduje, że stajemy się ludźmi pełnymi nadziei, patrzymy na nauczyciela wychowania fizycznego i czekamy, kiedy powie, że następną lekcję spędzamy w tym samym miejscu.

 

-Na czwartą godzinę lekcyjną idziecie na matematykę, natomiast osoby, które zapisywały się na religijny konkurs będą go teraz pisać.

Wraz z ósemką innych uczniów oddycham z ulgą. Całe czterdzieści pięć minut spędzę nad testem, zaznaczając kratki z literami. Widzę na Twojej twarzy delikatny grymas, znam go już na pamięć. Masz dosyć tych lekcji, bo albo zostaniesz poproszony do tablicy, aby rozwiązać zadanie z gwiazdką, albo nasza nauczycielka zacznie rozmowę o tym, że gdybyś chciał, ona zaproponowała Ci bardzo dobrą ocenę na koniec roku szkolnego. Idziesz powolnym krokiem w stronę zapełnionej taczki, którą masz poprowadzić w stronę pustego skwerku, gdzie niedawno zaparkowany był żółty walec drogowy. Ściągając z dłoni czarną rękawiczkę, widzę jak nagle się zatrzymujesz.
 

-Kiedy były zapisy na ten konkurs? -kolega stojący po Twojej lewej stronie wzrusza jedynie ramionami.

 

-W piątek na lekcji zapisywała, ale mogłeś zapisać się jeszcze w poniedziałek, bo chciała mieć więcej uczestników. -odpowiadam, przechodząc obok Ciebie.

 

-Zapisywała wszystkie nazwiska w tym swoim notesie?

 

-Wydaje mi się, że tak, ale zawsze możesz spróbować.

 

Przekonujesz w ostatniej chwili katechetkę, że zgłaszałeś się pierwszego dnia, ona jedynie posyła w Twoją uśmiech, bo wierzy, że jako ministrat masz okazję zdobyć dużą ilość punktów, dostając się na następny etap, odbywający się u wymagającego dziekana. Siadasz w ostatniej ławce i zagryzając końcówkę długopisu, zaczynasz powoli czytać każde pytanie, co chwilę sprawdzając godzinę na okrągłym zegarze, jednocześnie spoglądając na kogoś, kto bawi się właśnie spinnerem.

 

 

Znudzona rozglądam się po klasie, zakładając nogę na nogę. Mija właśnie piętnaście minut techniki, na której nikt nie słucha nauczyciela, chodzącego po klasie. Wszyscy wówczas czujemy się jak na świetlicy; kilka tygodni temu czytaliśmy streszczenie lektury, uczyliśmy się słówek na kartkówkę z języka niemieckiego albo odrabialiśmy prace domowe, których i tak nikt nie sprawdzał. Opierając się o krzesło, uśmiecham się do kolegi i zaczynam oglądać razem z nim zdjęcia na Instagramie, dzisiaj znowu siedzimy w dwójkę w trzyosobowej ławce, wymyślamy powody nieobecności naszego klasowego samuraja i zastanawiamy się nad tym, czy znowu nie trwa u niego remont, którym często się usprawiedliwiał w piątej klasie szkoły podstawowej. Po krótkiej rozmowie z koleżankami z pierwszego rzędu, słyszę imię wypowiadane przed dziewczynę, którą jeden nauczyciel nazywa "podwójne oczy" i otrzymuję kartkę złożoną na pół. - 'Chciałabyś zatańczyć z dyrkiem czy jednak z ulubionym kolegą?' Prycham cicho pod nosem, żaden z niego ulubiony kolega, mówimy sobie każdego dnia cześć i na tym prawie wszystko się kończy. Kiedy wypowiadamy więcej słów, ogłaszam tę datę wielkim świętem. Rzucam kartkę w jej stronę i aż do zaśnięcia nie mogę uwolnić się od odpowiedzi -'Doskonale wiesz i łatwo się domyślić, że chciałabym zatańczyć z nim'

 

 

~Po prostu nie pamiętać sytuacji, w których serce klęka.