1.02

22 maj
 

Czy to błąd, że potrafię siedzieć w szatni do pierwszego dzwonka, aby tylko przybić z Tobą żółwika i usłyszeć ciche cześć, odpowiadając Ci hej? Któż to wie? Nikt, bo nikomu o tym nie mówię, a jedynie przelewam te słowa niebieskim atramentem na kartki w linię. Słyszałam kiedyś, że związek dziewczyny i chłopaka to codzienna karuzela i mam tutaj na myśli wieczne ucieczki, powroty, tęsknoty i kłótnie, do tego zalicza się też wyimaginowany świat pragnień. To dobrze, że nie zaproponowałam Ci nic więcej, bo uważam, że ten pierwszy krok należy do mężczyzny. Nasz dzień w szkole zaczyna się od zaległych lekcji wychowania do życia w rodzinie. Siadając w drugim rzędzie klasy, w której odbywa się matematyka, mamy wrażenie, że nasza nauczycielka zapomniała przynieść płyty z filmami i będzie kazała ponownie jak w czwartkowy poranek rozwiązywać kolejne zadania. Kolega siedzący po mojej prawej, z którym dzielę ławkę na lekcjach techniki oddycha z ulgą, kiedy widzi w jej ręku starego laptopa, modnego dziesięć lat temu. Temat platonicznej miłości sprawia, że to pojęcie od września jest mi jeszcze bardziej bliskie i znajome. Gdybym była bardziej odważna poprowadziłabym tę lekcję, powodując ulgę u kobiety, która tłumaczy nam wszystko z psychologicznej książki. Od razu przypomina mi się druga klasa szkoły podstawowej, kiedy po zamknięciu mojej szkoły przeniosłam się tutaj z czwórką przyjaciół; musieliśmy polubić nowych nauczycielki i zaakceptować fakt, że w naszej klasie nie będzie nas jedynie siedmiu. Usiadłam wówczas z niskim chłopcem, który na najbliższej kartkówce z alfabetu ściągał z obrazka, którego nie zdjęła nasza wychowawczyni, ale najbardziej rozśmieszyła mnie wtedy Twoja wiadomość, w której przekazałeś, że pobiłeś się o mnie ze swoim najlepszym kolegą i polała się aż krew. Do tej pory żałuję, że zapomniałam hasła do starej poczty.

 

 

 

Znudzeni pierwszą godziną lekcyjną, przechodzimy długim korytarzem pięć minut po dzwonku, spoglądając na innych uczniów. Niektórzy relacjonują weekendowe wyjazdy, pozostali uczą się do sprawdzianu z historii, którego pierwszą część sprawdzaliśmy w piątkowe popołudnie w klasie numer osiem. Zestresowana przerzucam kartki zeszytu i wiem, że istnieje prawdopodobieństwo przepytywania mnie z lekcji powtórzeniowych. To nie było żadną tajemnicą, fizyka przestała być moim ulubionym przedmiotem, kiedy odeszła na emeryturę nauczycielka, organizująca dodatkowe zajęcia, na których zostawało jedynie pięć osób i każdemu zaparzała gorącą herbatę, opowiadając o czasach studenckich w Toruniu. Od początku pierwszej klasy doradzała mi wybór klasy związanej z jej przedmiotami. Gdyby nieprzewidywalne zmiany wybrałabym klasę z rozszerzoną chemią albo fizyką. Do tej pory pamiętam, kiedy postawiła mi szóstkę z uśmiechniętą buźką na początku kartki. Zapamiętując ostatnią definicję wracam do rzeczywistości i widzę zbliżającą się do nas wychowawczynię, która w jednym ręku trzyma gwizdek, a w drugiej teczkę, informując o zdjęciach klasowych. Pochwala Cię za Twój wygląd i uśmiech, a kiedy dostaję pamiątkową fotografię przyznaję jej w myślach rację, jednak się nie pomyliła. Na ostatniej lekcji, siadam wygodnie na pierwszej ławce i śmieję się z opowiadanej historii kolegi, który w zerówce oświadczył mi się, dając mi jako pierścionek smoczek od lalki. Kiedy przewodniczący klasy informuje nas, że nigdzie nie widać pani od języka polskiego, oddychamy z ulgą, a ja spoglądam, jak zajmujesz moje miejsce. Z tego wszystkiego zapomniałam, że od stycznia siedzę na samym końcu i w sumie na tym blacie zamiast mnie powinny znajdować się Twoje książki. Wyjmujesz z kieszeni niebieskich, luźnych spodni czarny telefon i do końca zajęć nie widzę Twojego nieśmiałego uśmiechu, kiedy mój towarzysz oznajmia, 'gratuluję znajomości' i dotyka mojego kolana, a koleżanka dolewa oliwy do ognia oznajmiając, że mój siatkarz będzie zazdrosny. Czy to tak trudno zrozumieć, że tekst 'dzięki mojej przyjaciółce poznałam chłopaka urodzonego tego samego dnia co ja' oznacza, iż z nim jestem? Przełykam z trudem ślinę, siadam na krześle i zaczynam odliczać czas, kiedy założę bluzę, spoglądając na podjeżdżający autobus.

 

 

~'Czas gna do przodu, ale nas potrafi zatrzymać w sobie.'